ამ დღეებში მასმედიაში დიდი როლი დაეთმო მაღალი რანგის სასულიერო პირთა გზავნილების ანალიზს. პოლიტიკოსებიც ამ მხრივ თავს არ იზოგავენ, პოპულისტური მიზნებით კომენტარებს აკეთებენ და „მითითებების გათვალისწინებაზე“ საუბრობენ. ძალიან დიდ პატივს ვცემ საქართველოს ავტოკეფალურ მართლმადიდებლურ სამოციქულო ეკლესიას და მიმაჩნია, რომ მას დიდი წვლილი მიუძღვის საქართველოს სახელმწიფოს ისტორიაში, ქართული კულტურის განვითარების საქმეში. თუმცა, ჩვენ ვცხოვრობთ სეკულარულ სახელმწიფოში, დემოკრატიულ რესპუბლიკაში, სადაც ეკლესია და სახელმწიფო ერთმანეთისგან გამიჯნული უნდა იყოს. სახელმწიფო და საეკლესიო საქმეთა უცნაური გადახლართვა, რომელსაც ჩვენს უახლეს ისტორიაში ვხედავთ, ჩემი აზრით, ნამდვილად არაა სასარგებლო არც ერთი და არც მეორე ინსტიტუციისთვის. შედეგები, ჩემი აზრით, სახეზეა უკანასკნელ პერიოდში განვითარებული მოვლენების სახით. სასულიერო დასი თავად მიხედავს თავის საქმეებს, პოლიტიკოსებმა კი, უმჯობესია, რესპუბლიკას მიხედონ და ხალხის კეთილდღეობაზე იფიქრონ, რაც, პირველ რიგში, ოპონენტებთან დიალოგის დამყარების უნარს გულისხმობს (ჩვენს პოლიტიკოსებს ნაკლებად აქვთ ეს თვისება). „მიეცით კეისარს კეისრისა და ღმერთს ღმრთისა.“
